10.15.2552

ไร้น้ำหนัก

ภาระที่ต้องแบกรับ
ใครกันเอามาวางบนบ่าเรา

บนบ่าไหล่ที่ว่างเปล่า แต่ทำไมเรากลับรู้สึกหนักอึ้ง
ความหนักหน่วงนี้ ใครกันที่สร้าง

หนักที่ไหล่บ่า หรือ หนักที่ใจ
จะวางก็ไม่อาจวางได้
หรือจะต้องแบกต่อไป
แต่จะแบกรับอย่างไร ให้รู้สึกว่าไร้น้ำหนัก

มีด้วยเหรอ สิ่งที่ไร้น้ำหนัก....

(ก็เลือกที่จะแบกเอง ทำไงได้...วางไม่เป็นเอง)

9.15.2552

Sem@ สวนรถไฟ



















































ชาวเสม รวมตัวกันบุกสวนรถไฟ
เที่ยว เล่น กิน ถ่ายรูป ปั่นจักรยาน
สานสัมพันธ์แบบไม่เป็นทางการ
ให้หัวใจเราใกล้กันมากขึ้น

8.30.2552

เมื่อเหงาผ่าน


















ช่วงที่ผ่านมา เรารู้สึกเหงาจับใจ ความเหงาคงค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในหัวใจอย่างเชื่องช้ามานานแล้ว กว่าจะรู้สึกตัวอีกที น้ำตาก็ไหลรินออกมาขณะที่นั่งรถตู้กลับบ้าน โลกที่เต็มไปด้วยผู้คน แต่ทำไมเรารู้สึกเหงาเศร้าและเดียวดายเหลือเกิน

และแล้ว....
เมื่อความเหงาได้ผ่านมาในหัวใจ มันไม่ได้เจ็บปวด น่ากลัวแต่อย่างใด

เมื่อ เจนจิรา เหงา อ่านต่อ

8.29.2552

Sita sings the Blues..


















Sita sings the Blues...
NIna ผู้สร้างเธอช่างสรรสร้าง
เป็นรามายนะ ในแบบที่สุดบรรเจิดในโลกกว้าง
ขับขานเรื่องราวด้วย Blues& Jazz
เป็นการสร้าง Sita ในแบบของเธอ ที่เก๋สุดใจ
แถมสอดแทรกเรื่องราวชีวิตของเธอและเพื่อนชาย
น่าทึ่ง น่าติดตาม น่าหัวเราะ น่าสนใจ

Sita sings the Blues
Jane is in the Blue

8.09.2552

แจกันชีวิต















































ท่านซูซูกิ กล่าวไว้
"ศิลปะการจัดดอกไม้ มิใช่งานศิลปะ
แต่เป็นการแสดงออกถึงประสบการณ์อันลึกซึ้งของชีวิต"

ประสบการณ์อันลึกซึ้งแห่งชีวิตได้ถ่ายโยงมาสู่แจกันดอกไม้
ไฉนเลย...จะไม่ลองถอยหลังกลับมาดู แจกันชีวิตของเราบ้าง

จัดดอกไม้:ดอกไม้จัดใจ
วันที่ ๑ สิงหาคม ๒๕๕๒
ณ เรือนร้อยฉนำ

8.08.2552

ไม่ใช่ง่ายๆ เลย

มีคนกลุ่มหนึ่ง
"พวกเขากล้าทำ กล้ารับ
กล้าร้องไห้ กล้าหัวเราะ กล้ารัก กล้าแค้น
ทัศนะที่ผู้อื่นมองดูพวกเขา พวกเขาต่างไม่ถือเอาเป็นอารมณ์

มีคนจำนวนหนึ่งรู้สึกว่าพวกเขาทั้งช่างน่ารังเกียจ ทั้งน่าแค้น
แต่ข้าพเจ้าเลื่อมใสพวกเขา
อย่างน้อยที่สุด
พวกเขาได้กระทำอย่างหนึ่ง...
พวเขาทำแต่เรื่องที่ตนเองยินดีที่จะกระทำ
ทำเพียงเรื่องที่ีตนเองชอบที่จะทำ

สิ่งนี้ไม่ใช่สิ่งที่ทำได้ง่ายๆ เลย"

โกวเล้งรำพัน

7.28.2552

แสนพิเศษในรัก















มันช่างเป็นเรื่องที่แสนพิเศษ มหัศจรรย์ใจเหลือเกิน
กับการที่คนสองคนที่ไม่รู้จักกัน แล้วมาเจอกัน ตกหลุมรักกัน
เข้าใจกัน ผ่านสุขผ่านทุกข์ด้วยกัน
ใจสองใจ ถูกแรงดึงดูดให้เข้าหากัน โดยไม่ใช่เพียงแต่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเท่านั้น

...สิ่งมหัศจรรย์นั้นคงยากที่จะเกิดกับเรา

แต่สิ่งพิเศษอีกอย่างได้เกิดขึ้น
เมื่อเราตั้งคำถามว่า ทำไมเราจึงต้องรอเพียงคนๆหนึ่ง ที่จะมารักและเข้าใจเรา
ทั้งๆ ที่เรามีศักยภาพที่จะรักและเข้าใจคนได้มากกว่าหนึ่งคนที่เฝ้ารอนั้น
เพื่อนมนุษย์ มวลดอกไม้และสายแดด สัตว์และธรรมชาติ

ความรัก เต็มเปี่ยมไปด้วยความเป็นไปได้ ไร้ขีดจำกัด ไม่มีเส้นแบ่ง
หากเพราะที่ผ่านมาเรามัวแต่ติดยึดในวิธีการแห่งรักเพียงอย่างใดอย่างหนึ่ง
แล้วจะสัมผัสกับรักในอีกรูปแบบได้อย่างไร

รักที่ไม่ได้มีให้เพียงกับใครคนใดคนหนึ่ง
แต่เป็นรักในทั้งหมด
รักในทุกอย่างที่ดำรงอยู่ในพื้นที่แห่งการตระหนักรู้ของเรา
รักที่ไปได้ไกลและกว้างไพศาลได้อีก จนไม่มีที่สิ้นสุดในรัก

7.27.2552

เหงา...ฉันได้ยินอยู่

มีบทเพลงแห่งความเหงาดังขึ้นมากมาย
แต่ก็อาจไม่เทียบเท่าความเหงาในใจ

7.24.2552

สิ่งแท้จริง

ความมั่นคงภายในถูกสั่นคลอน
ไหวหวั่น

ความนิ่งสงบถูกสั่นไหว
เพียงแค่ได้ยินเสียงกระชิบ

เกินที่จะตั้งรับ
ไม่อาจปฏิเสธ
ไม่อาจปกป้อง
ไม่อาจยอมรับ

ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะยกมือขึ้นสร้างกำแพงป้องกัน
ทุกอย่างบิดเบี้ยว โค้งงอ ไม่เป็นรูป
ทุกอย่างไม่อาจเป็นดั่งที่เราวาดหวัง
นี่แหละ คือ สิ่งแท้จริง

7.01.2552

Sem@Huahin














































เที่ยวหัวหิน
กิน คุย เล่นน้ำ ร้องเพลง
สนุกครื้นเครง ปนร้องไห้
จะมีอะไรมากมาย
นอกจากความสัมพันธ์ที่ขึ้นๆลงๆ
นี่แหละ การยืนอยู่บนความไม่แน่นอน
ความผันแปร และความเป็นไป

6.19.2552

เลี้ยงหลาน






























อยู่บ้าน เลี้ยงหลาน
อย่างที่ใครๆ เขาบอก
ให้อยู่กับคนที่อายุเกิน ๗๐ ปีและต่ำกว่า ๖ ปี เสียบ้าง

ขอให้โลกโอบอุ้มเจ้าไว้ด้วยธรรมชาติอันไพศาลนะ
...เจ้าตรัยน้อย...

หลานฉัน














หลานฉัน
"บริโภคนิยม"
ใครสั่งใครสอนล่ะเนี่ย
จะใครอีก ก็ "น้าเจน" ตัวดีนี่แหละ
รักนะ จุ๊บจุ๊บ

5.31.2552

หลบฝน

ฝนตก

เสียงสองตัวน้อยร้องจิบๆ ขับขาน
นกน้อยบินมาเกาะที่ระเบียงห้อง
หลบฝน
เปียกปอน เปียกปอน

เหลียวมองดูเห็นเจ้าสั่นเทา
คงหนาว คงหนาว

เราเฝ้าดูอยู่ห่างๆ หายใจเพียงแผ่วเบา
ไม่อยากให้เจ้าตกใจกลัว แล้วบินฝ่าสายฝนไป
ใจอยากให้เจ้าได้พัก
อยากได้ยินเสียง
อยากรู้ว่าเจ้ายังดำรงอยู่
แม้จะรู้ว่าเจ้ามิอยู่เนิ่นนาน
เมื่อฝนหยุดเจ้าก็จะลาจากไป จากไป
เสียงขับขานก็จะเงียบหายไป หายไป

ชีวิตอันอุดม


















ค่อยๆ อ่านอย่างละเลียด คล้ายยามจิบไวน์
อ่านวันละบท วันละตอน อย่างผ่อนคลาย

บางวันอ่านแบบง่วงๆ อย่างค่อยเป็นค่อยไป
บางวันอ่านแล้วหัวใจสั่นไหว คล้ายเปลโยนยามแกว่งไกว
บางวันอ่านแล้วโล่งโปร่ง สบาย ดุจปุยนุ่นลอยลมบน
บางวันอ่านแล้วเหมือนถูกปอกเปลือกลอกตัวตน
บางวันอ่านแล้วสับสน งงในภาษา
บางวันอ่านแล้วนิ่ง สงบ อิ่มในกายา
บางวันอ่านแล้ววาง และว่างในกมล

นี่แหละ คงเรียกว่า "ชีวิตอันอุดม"
อุดมด้วยมากล้น ความรู้สึก จิตนึกคิด
อุดมด้วยพรรณพีช ในดวงจิต
อุดมด้วยการเฝ้ามองตามความคิดในจิตใจ
อุดมด้วยสิ่งที่มี สิ่งที่เป็น
อุดมด้วยสิ่งที่เห็น สิ่งที่จับต้อง
อุดมด้วยเสียงยามได้สลับ และการรับกลิ่น
อุดมด้วยรสที่ลิ้นได้ลิ้มชิม
อุดมด้วยความต่อเนื่องอย่างไม่ขาดสาย
อุดมด้วยจุดต้น จุดกลางและจุดปลาย
อุดมด้วยกาย จิต และใจอันอุดม

ค่อยๆ อ่านที่ละบท ที่ละตอน
ค่อยๆ ซึมซาบผ่านมาในดวงจิต
ค่อยเป็น ค่อยไปทีละนิด
ด้วยใจที่เชื่อมั่นว่า ทุกชีวิตต่างเต็มเปี่ยมด้วยความอุดม

5.07.2552

ตื่นสาย


















คุณนาย...
ไยตื่นสาย
แมลงผึ้งรอดอมดม

แดดอ่อนอุ่นอาบฟ้า
รอเพียงเวลา
คุณนายตื่นมา
เพื่อเบิกบาน

ดอกคุณนายตื่นสายบานที่ระเบียงบ้านเสม

4.22.2552

ปล่อยเพื่อกักขัง













นกทั้งสองกรงของพ่อ
กรงหนึ่ง แอบปล่อยและนกได้บินสู่ฟ้ากว้าง เป็นอิสระจากการกักขัง
อีกกรง หาที่เปิดกรงไม่เจอแต่พ่อดันเข้าบ้านมาเสียก่อน

"พ่อปล่อยมันเถอะ...นะ...."
พ่อเปิดกรงออก นกยังคงไม่บินไปไหน อยู่แต่ในกรง ทั้งที่โลกกว้างรออยู่
"พ่อบอกมันหน่อยสิ บอกว่า...
ไปเที่ยว ถ้าอยากกลับมาก็มา จะเปิดกรง และให้อาหารรอไว้"

พ่อทำตามที่ลูกบอกอย่างเสียไม่ได้ ทั้งๆที่ใจคงไม่อยากปล่อยมันไป
สักพัก นกก็ลาจากกรงที่พ่อทำไว้อย่างดี

เจน: "อย่าพรากนกจากพ่อแม่มันเลยนะ"
พ่อ: "ก็ทุกวันนี้ลูกๆ ก็ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่อยู่แล้วนิ"
เจนยิ้มให้พ่ออย่างที่แห้งแล้งที่สุด
พร้อมเปิดรับความรู้สึกจากหัวใจอันปวดร้าวของพ่อ มาสู่ใจของลูก
ใจลูกก็ร้าวรานไม่ต่างจากใจพ่อ

นกของพ่อเป็นอิสระจากกรงขัง
ลูกของพ่อ
พ่อและแม่
สิ่งใดกันที่กักขังเราไว้
หรือเราต่างถักทอกรงขังตัวเราเอง

ตรงไหนกันคือ เส้นแบ่งระหว่างการปล่อยเป็นอิสระ กับ การกักขัง
ไม่มี หรือ มีอยู่ในใจของเราเอง

4.12.2552

ฝีเข็ม
















ช่วงนี้ไม่รู้เป็นไง
รื่นรมย์กับการปักผ้าเสียยิ่งกว่าอื่นใด
มีความสุขกับทุกฝีเข็ม
สิ่งสวยงามก็พลันปรากฏในดวงใจ

4.06.2552

เจ็บ ไข้ ได้ป่วย














หลานชายคนโตเจ็บป่วย นอนรักษาตัวที่โรงพยาบาล

คำพูดที่มักจะเอ่ยจนติดปาก เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมดา
แต่สำหรับคนเป็นพ่อ เป็นแม่ การเจ็บป่วยของลูก ไม่อาจธรรมดาได้

เอาเถิด... ความเจ็บป่วย
ดูสิมันก้าวไปไกลกว่าที่คนเราจะล่วงรู้กับมันได้
หมอก็รักษาตามประสบการณ์ที่สั่งสมมา ก็ได้แค่นั้น

แต่สิ่งที่ค้างคาใจอยู่
ระหว่างที่ยืนดูหลานชายถูกรักษาด้วยการแพทย์อันทันสมัย
หัวใจของเรา มันกลับร่ำร้อง
มองไม่เห็นเลย "ความเป็นคนของหลานชายหายไปไหน"
สิ่งที่หลานชายเรียกร้องโดยไม่ได้เปล่งเสียง
คือ รักษาด้วยหัวใจที่หัวใจต่างหาก กระมัง

แด่พี่สาวผู้เป็นที่รัก

ในวันที่เราแสนเศร้า
พี่คนนี้โอบกอดเราไว้ในอ้อมแขน
และจับจูง ให้เราก้าวผ่านวันคืนอันแสนทรมานนั้น

หากแต่วันนี้ พี่คนดีเจ็บปวดร้าวรานในดวงใจ
อ้อมกอดของเรา มือทั้งสองข้างของเรา
ไม่มั่นใจเลย ...
ว่าจะช่วยจับจูงใจอันปลิร้าวนั้นให้ข้ามผ่านไปได้หรือเปล่า

เราเชื่อมั่นและศรัทธาในตัวเธอและหนทางที่เธอเลือกเดิน
พี่สาวที่เข้มแข็ง ความอดทน ความอ่อนโยนของเธอ
ในดวงตาของฉัน สะท้อนภาพจิตใจอันสวยงามของเธอ
เธองดงามเสมอ

เราจะร้องไห้เป็นเพื่อนเธอ พี่สาวผู้เป็นที่รัก

3.27.2552

เก้าอี้ตัวเก่า













เก้าอี้ตัวเก่า...
ตัวที่เคยนั่งร้องไห้ ในวันที่หัวใจอ่อนแอและเปราะบาง

วันนี้เก้าอี้ตัวนั้นยังคงตั้งอยู่ในหนแห่ง ตำแหน่งเดิม
ได้กลับมานั่งเก้าอี้ตัวนั้นอีกครั้ง
ความรู้สึกเดิมๆ ในวันที่เสียใจ หวนย้อนกลับมาอีกครั้ง
เหลียวมองดู พี่สาวที่เคยกอดปลอบโยน ก็ยังยืนอยู่ตรงนั้น

แต่วันนี้ ไม่มีเหลือแล้ว น้ำตา
ความเจ็บปวดลบเลือน กลืนหายไปในวันเวลา
แสงสีทองที่ผาดผ่านเวิ้งฟ้า
บอกกับตัวเอง ด้วยรอยยิ้ม ด้วยความคะนึงหา
ว่า ผ่านไปแล้ว ความรู้สึกต่างๆ ที่เกิดขึ้นในวันที่เคยร้องไห้
คงเหลือไว้เพียงเก้าอี้ตัวเก่า ที่ทิ้งไว้ให้จำ

3.23.2552

ซิ่ง

วันนี้นึกคะนอง
ลองขี่มอเตอร์จากบ้านพี่สาวไปที่เสมฯราม
ขี่รถมอเตอร์ไซด์ในกรุงเทพ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย

แต่สนุกพิลึก ที่ได้ลองทำอะไรที่ไม่เคยทำ
สงสัยต้องซิ่งทุกวัน จะได้คุ้นชินการขับขี่ในกรุง

กลายเป็นเด็กแว๊นนนนนน ไปซะแล้วเรา

3.19.2552

...

วางใจ
พูดง่ายๆ แต่ทำย๊าก ยาก..

วางใจ แต่ไม่ใช่ ละเลย
คงต้องเข้าไปพัวพัน คลุกวงในจนใจอยากจะวาง

ใจอยากวาง
ใจละวาง
ละวางใจ
วางใจ
ใจ
...

3.14.2552

มันถึงแก่น
















๙-๑๓ มีนา ๕๒
มันมาก... การอบรมครั้งนี้
เหนื่อยกายแต่รู้สึกว่าได้ใจน้องๆ
ได้รอยยิ้มเป็นของแถม

หรือว่าเราเริ่มจะแก่ เลยถูกเด็กๆ ดูดพลัง
ทำกิจกรรมกับเด็กๆ ไม่ค่อยจะไหว
แต่พอเสร็จสิ้น กลับได้พลังมากมายจากน้องๆ

พลังถ่ายโอนถึงกัน
เลยได้พลังมันส์ๆ จาก น้องๆ ชาวนิติ มข.ปี ๒
เหมือนลดอายุไปได้สัก ๓ปี ดีจริงๆ

2.26.2552

นิเวศภาวนา















กลับคืนสู่ความเรียบง่ายแห่งวิถี
ปล่อยให้ธรรมชาติเข้ามาสัมผัส สัมพันธ์กับกายใจ
เปลือยใจให้ความเปราะบางเข้ามาเยือนสู่

ยามอดอาหาร ร่างกายอ่อนแรง แต่จิตกลับถูกปลุกตื่น
ยามปลีกวิเวก โดดเดี่ยว
แต่กลับมิเดียวดาย ด้วยอยู่ในอ้อมกอดแห่งผืนแผ่นดินและลุ่มน้ำแม่ขาน
สัมผัสความรู้สึกในเนื้อกายและในห้วงคำนึงได้ชัดเจนขึ้น
สัมผัสกับธรรมชาติที่รายล้อมได้อย่างลุ่มลึก
ใบไม้ไหว สายลมพัดพริ้ว เสียงไหลรินของสายธาร แจ่มชัด
ร่างนิ่ง แทบมิอาจเคลื่อนไหวใดๆ ได้
แต่ภายในกลับเปิดกว้าง
รอรับทุกประสบการณ์ที่ก่อเกิดโดยไม่อาจทัดทานใดๆ

ขอบคุณชาวบ้านสบลาน อ.ประมวล เพื่อนร่วมเดินทาง
ขอบคุณทุกประสบการณ์ที่ผันผ่านเข้า
ขอบคุณน้ำตาที่ยังแอบเอ่อล้นจากดวงตา
ทั้งจากความปิติปลาบปลื้ม ทั้งจากความอาดูรในห้วงคำนึง

17-22.02.09

2.12.2552

กลับไป กลับมา














กลับไป กลับมา
สุดท้ายก็ ว่างเปล่า

มั่นคง แน่วแน่
ปลายทางก็ ว่างเปล่า

แต่กว่าจะรู้ว่า ท้ายที่สุดก็ ว่างเปล่า
ต้องอ้วกกี่รอบต่อกี่รอบ

จนตอนนี้ก็ยังอ้วก
และคงต้องอ้วกจนหมดแรงกันไปข้างหนึ่ง
เพื่อที่จะเจอว่า ว่างเปล่า

2.06.2552

ปล่อย

ถึงเวลาที่ต้องตัดสินใจ
เอาไงดี?

เฮ้อ...
พยายามไม่คิด
ไม่คิด ก็ยังต้องใช้ความพยายามเลยเหรอ?
...


ไม่ใช้ความพยายามใดๆ เลยแล้วกัน
ซื่อสัตย์กับตัวเอง
ฟังเสียงหัวใจของตัวเอง

เงียบๆ ว่างๆ โล่งๆ
ฟังสิ ฟังสิ
...

อย่ารอฟังเสียงใดๆ อย่าพยายามเข้าใจใดๆเลย
ปล่อย ปล่อย
...

อย่ารอ อย่าคาดหวังว่าจะได้คำตอบ
ก็ไม่รู้คำตอบจะมาเมื่อไร
ก็ไม่เห็นเป็นไร
ปล่อยไป เมื่อไหร่ก็เมื่อนั่นแหละ
ปล่อยได้อีก ปล่อย ปล่อย...

2.04.2552

นกน้อยบนรังอันเก่าแก่













ณ สวนเล็กๆ บนระเบียงบ้านเสมสิกขาลัย
กิ่งไม้กาฝากเลื่อยไปตามระแนงไม้ประดับ
เราจะจัดสวนใหม่ จึงพากันรื้อกิ่งกาฝากออก

นกน้อยมาทำรังอยู่บนพุ่มไม้กาฝาก
เราวางรังของนกน้อยไว้ที่เดิม ที่เดิมที่ไม่ร่มรื่นเหมือนเดิม

นกน้อยบินกลับมายังรัง
และเฝ้ากกไข่มานานร่วมอาทิตย์แล้ว
ไม่เห็นเจ้าไปไหนเลย ไม่ยอมออกห่างจากรังของเจ้า
แม้ยามบ่ายแดดจะสาดส่อง ร้อนจัดเพียงใด เจ้ายังคงอยู่
แม้บางคราลมจะพัดแรง เจ้าก็ยังคงอยู่
แม้เราจะไปยืนดูอยู่ใกล้ๆ เจ้าก็ยังคงนิ่ง ไม่ไหวติง หรือหวาดกลัวใดๆ

หัวใจเจ้าสร้างมาจากพรอันใด
หัวใจของความเป็นพ่อแม่หรือ
หัวใจของสิ่งที่มีชีวิต มีจิตใจหรือ
หรือเป็นหัวใจของครูอาจารย์ เทพยดา
ที่กำลังจะมาบอกกล่าวบางอย่างแก่เรา

กิ่งกาฝากเริ่มแห้งและเหี่ยวเฉา
แต่นกน้อยยังคงอยู่ ณ ที่ที่เดิม
รอคอยการออกมาดูโลกของลูกน้อย
แต่ดวงตาของเจ้าช่างดูเศร้าจัง
คงเป็นความเศร้าที่แสนทรมานแต่เต็มเปี่ยมไปความหวัง

หัวใจเจ้า...หัวใจนกน้อย...หัวใจของเรา...
หัวใจที่แบกรับทุกอย่างไว้บนรัง
รัง อันเป็นบ้านแรกของลูกน้อย

2.02.2552

ทะเล ที่เปลี่ยนไป

















กิน นอน ฟังเสียงคลื่นที่เกาะเสม็ด
แสงแดด และท้องฟ้าเปลี่ยนสีทุกวินาที
ทำให้สีน้ำทะเลเปลี่ยนไปตาม
ความงามเกิดขึ้นทุกวินาที

จนไม่อาจกระพริบตา จากภาพความงามของการเปลี่ยนไป
การเปลี่ยนไป สวยงามอย่างนี้...นี่เอง

ทะเลกว้าง เวิ้งฟ้าดูอาดูร
ลมทะเลพัดพาความเหงาเข้ามายังฝั่ง
แล้วก็หอบความเหงากลับคืนทะเลอีกครา
ไม่เหลืออะไรเลย...
แม้แต่ ความเหงาเศร้า ก็ยังตีจากเราไป

นับประสาอะไรกับความสุขที่ผ่านเข้ามาเร็วปานพริบตา
ก็ไม่เหลือให้จับต้องได้เช่นกัน

อย่ากระนั้นเลย
ขอแค่มีความรู้สึกใดๆ ที่ยังค้างหลงเหลืออยู่
ขอให้ความรู้สึกผุดพรายออกมาเถิด
ให้ตัวตนได้รับรู้ว่า ยังมีความรู้สึกตัวอยู่
ขอแค่เท่านั้นเอง

ณ Lima Coco อ่าวพร้าว เกาะเสม็ด

ยินดีและยินดี

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเรา
เรา "ได้" เสมอ
ไม่ว่าเรื่องราวนั้นจะเลวร้ายเจ็บปวดรวดร้าวสักเพียงใด
เบื้องหลังเรื่องราวเหล่านั้น เต็มไปด้วยเส้นทางที่ขีดมาเพื่อเรา
เป็นทางที่เราไม่อาจจะหลบหลีก บิดเบือนไปได้

จวบจนเมื่อเราผ่านพ้นมันไปแล้ว
เราจะพบว่า เรื่องราวเหล่านั้นจะนำมาซึ่งการ "ได้"
ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งเสมอ

ขอบคุณทุกเรื่องราว
คงมีเรื่องอีกมากมายที่กำลังจะผ่านเข้ามาในชีวิตที่เปราะบางนี้
มาเถอะ พร้อมแล้ว
ยินดีที่จะเจ็บ ถ้าต้องเจ็บ
ยินดีที่จะป่วย ถ้าต้องป่วย
ยินดีที่จะตาย ถ้าถึงเวลานั้น

ยินดี และ ยินดี
มาทำให้หัวใจอันร้าวรานนี้ ไม่เหลือที่สำหรับการร้าวรานอีกต่อไป
คงเหลือไว้แต่ความว่างที่รอให้ทุกประสบการณ์เข้ามาวิ่งเล่น

ยินดี และยินดี

ขอบคุณ อ.ประมวล เพ็งจันทร์
ที่การคุยเพียงสั้นๆ ทำให้คนใจบางๆ มีพลังขึ้นมากมาย
20.1.09

1.11.2552

ดอกไม้ขัดใจ














สาวๆ รายล้อมมาร่วมกันทำความรู้จักกับคุณดอกไม้
ดอกไม้เผยความงามชโลมดวงใจ
หรือว่าดวงใจที่มองเห็นความงามนั้น

ดอกไม้ที่จัดมักจะขัดใจเรา
หมุนไป โย้มา บ้างโงนหน้า บ้างเอนหลัง
ไม่ได้ดั่งใจเราจริงๆ
ดอกไม้เป็นตัวของตัวเอง เราไม่อาจบังคับอะไรเขาได้เลย
จะออกดอก จะบาน หรือจะโรยรายามใด
จะมีสี หรือส่งกลิ่นอย่างไร
เราไม่อาจทัดทานความเป็นดอกไม้ได้

ก็เพราะสิ่งที่ดอกไม้เป็น ไม่เป็นอย่างใจเราต้องการ ดอกไม้เลยขัดใจเรา
เพราะดอกไม้ขัดใจเรา ดอกไม้เลยช่วยจัดใจเรา
ให้เราได้เปิดใจกว้าง ยอมรับเขาอย่างที่ควรจะเป็น
ดอกไม้เป็นตัวของตัวเอง เราเป็นแบบที่เราจะเป็น
แล้วเราจะมองเห็นความงามของกันและกัน เมื่อเราได้รู้จักกันดีพอ

ขอบคุณ คุณดอกไม้...
แม้วันที่หัวใจเปลี้ยๆ คุณก็งามเสมอ
ดีจริงที่โลกนี้มี "ดอกไม้"

ขอบคุณหัวใจเปลี้ยๆ ที่ยังมีแรงขัดใจกับดอกไม้
"ดอกไม้" ผู้สอนให้เราอ่อนโยนกับตัวเอง

จัดดอกไม้:ดอกไม้จัดใจ
11.01.09

1.09.2552

SHUT DOWN

ร่างกายกำลังจะ Shut down....

ตากำลังจะปิด
หัวใจเริ่มเต้นช้าลง-ช้าลง
ไม่อยากจะขยับ เคลื่อนไหว
เหนื่อยจัง

พรุ่งนี้จะเจออะไรหนอ?
ปล่อยให้เป็นเรื่องของพรุ่งนี้เถอะ
เผชิญกับทุกอย่างด้วยหัวใจเปลี้ยๆ นี่แหละ

แต่ตอนนี้ขอสงบนิ่งสักพักก่อนนะ