ณ สวนเล็กๆ บนระเบียงบ้านเสมสิกขาลัย
กิ่งไม้กาฝากเลื่อยไปตามระแนงไม้ประดับ
เราจะจัดสวนใหม่ จึงพากันรื้อกิ่งกาฝากออก
นกน้อยมาทำรังอยู่บนพุ่มไม้กาฝาก
เราวางรังของนกน้อยไว้ที่เดิม ที่เดิมที่ไม่ร่มรื่นเหมือนเดิม
นกน้อยบินกลับมายังรัง
และเฝ้ากกไข่มานานร่วมอาทิตย์แล้ว
ไม่เห็นเจ้าไปไหนเลย ไม่ยอมออกห่างจากรังของเจ้า
แม้ยามบ่ายแดดจะสาดส่อง ร้อนจัดเพียงใด เจ้ายังคงอยู่
แม้บางคราลมจะพัดแรง เจ้าก็ยังคงอยู่
แม้เราจะไปยืนดูอยู่ใกล้ๆ เจ้าก็ยังคงนิ่ง ไม่ไหวติง หรือหวาดกลัวใดๆ
หัวใจเจ้าสร้างมาจากพรอันใด
หัวใจของความเป็นพ่อแม่หรือ
หัวใจของสิ่งที่มีชีวิต มีจิตใจหรือ
หรือเป็นหัวใจของครูอาจารย์ เทพยดา
ที่กำลังจะมาบอกกล่าวบางอย่างแก่เรา
กิ่งกาฝากเริ่มแห้งและเหี่ยวเฉา
แต่นกน้อยยังคงอยู่ ณ ที่ที่เดิม
รอคอยการออกมาดูโลกของลูกน้อย
แต่ดวงตาของเจ้าช่างดูเศร้าจัง
คงเป็นความเศร้าที่แสนทรมานแต่เต็มเปี่ยมไปความหวัง
หัวใจเจ้า...หัวใจนกน้อย...หัวใจของเรา...
หัวใจที่แบกรับทุกอย่างไว้บนรัง
รัง อันเป็นบ้านแรกของลูกน้อย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น