นกทั้งสองกรงของพ่อ
กรงหนึ่ง แอบปล่อยและนกได้บินสู่ฟ้ากว้าง เป็นอิสระจากการกักขัง
อีกกรง หาที่เปิดกรงไม่เจอแต่พ่อดันเข้าบ้านมาเสียก่อน
"พ่อปล่อยมันเถอะ...นะ...."
พ่อเปิดกรงออก นกยังคงไม่บินไปไหน อยู่แต่ในกรง ทั้งที่โลกกว้างรออยู่
"พ่อบอกมันหน่อยสิ บอกว่า...
ไปเที่ยว ถ้าอยากกลับมาก็มา จะเปิดกรง และให้อาหารรอไว้"
พ่อทำตามที่ลูกบอกอย่างเสียไม่ได้ ทั้งๆที่ใจคงไม่อยากปล่อยมันไป
สักพัก นกก็ลาจากกรงที่พ่อทำไว้อย่างดี
เจน: "อย่าพรากนกจากพ่อแม่มันเลยนะ"
พ่อ: "ก็ทุกวันนี้ลูกๆ ก็ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่อยู่แล้วนิ"
เจนยิ้มให้พ่ออย่างที่แห้งแล้งที่สุด
พร้อมเปิดรับความรู้สึกจากหัวใจอันปวดร้าวของพ่อ มาสู่ใจของลูก
ใจลูกก็ร้าวรานไม่ต่างจากใจพ่อ
นกของพ่อเป็นอิสระจากกรงขัง
ลูกของพ่อ
พ่อและแม่
สิ่งใดกันที่กักขังเราไว้
หรือเราต่างถักทอกรงขังตัวเราเอง
ตรงไหนกันคือ เส้นแบ่งระหว่างการปล่อยเป็นอิสระ กับ การกักขัง
ไม่มี หรือ มีอยู่ในใจของเราเอง
