10.23.2551

มาบอกอะไร...ในเช้าที่กำลังจะสดใสแล้วเชียว

















เจน:สวัสดีค่ะ เสมรามฯค่ะ
...:ศพพ.ที่รามคำแหงใช่ป่าวค่ะ ถ้ายังไม่พร้อม
ตอนนี้4-5สัปดาห์ ไปเอาออกได้ไหมค่ะ
เจน:.....???
อะไรนะคะ ติดต่อเรื่องอะไรนะคะ
...:คือเพื่อนให้เบอร์มาน่ะคะ บอกว่าถ้ายังไม่พร้อมให้ติดต่อที่นี่
ที่นั่นรับวางแผนครอบครัวใช่ป่าวค่ะ คือยังไม่พร้อมจะเอาไว้น่ะ
ตอนนี้ประมาณ4-5สัปดาห์ ไปที่นั่นจะรับเอาออกให้มั้ยค่ะ
ต้องทำไงบ้าง
เจน:....<งง>???
ที่นี่..ทำเรื่องฝึกอบรมนะคะ
...:ไม่ใช่คลีนิคเหรอค่ะ ขอโทษค่ะ

......
สิ้นสุดเสียงใสๆ ที่รีบวางสายลง
หัวใจดูว่างโหวง
สั่นไหวแบบแปลกๆ
ฮือ...เกิดอะไรขึ้น???

ความสงสารแล่นจับที่ขั้วหัวใจ
เค้าคนนั้นคงสับสนกว่าเราอีกกระมัง
ศีลธรรม กับ ความไม่พร้อม

ชีวิต คือ อะไร...
มีอะไรต่อมิอะไร ใครต่อใคร ผ่านเข้ามามากมายในชีวิต
แล้วก็มักจะมีทางแยกให้เราต้องเลือกเดินเสมอ
เราไม่อาจหยุดอยู่ตรงทางแยกนี้ได้
เราต้องเลือกทางใดทางหนึ่ง ที่อาจจะเจ็บปวดพอๆกันทั้งสองทาง
และชีวิตก็ยังคงต้องดำเนินต่อไป

ยังมีทางเลือกที่สาม-ที่สี่-หรือทางเลือกอื่นๆอีกบ้างไหมนะ
หรือว่า...ไม่ว่าทางไหนก็ต่างเจ็บปวดเท่ากัน

โทรศัพท์สายนี้ จะบอกอะไรกับเรา
แล้วทำไมจะต้องมาบอก ในเช้าวันที่เราคิดว่าจะสดใสแล้วเชียว

10.19.2551

คืนที่...นอนไม่หลับ

ดูนาฬิกา
...เที่ยงคืนแล้ว
ยังนอนไม่หลับ
ทรมานจัง...

เลยตัดสินใจ
ลุกออกจากเตียงนอนอันแสนอบอุ่น
มานั่งบนเบาะ...
แล้วตามดูลมหายใจของตัวเอง
ตามดูความรู้สึกในเนื้อในตัวของตัวเรา

เพียงแค่นั่ง
นั่ง
นั่ง
แล้วก็นั่ง...

ดูนาฬิกาอีกครั้ง
...เกือบตีสองแล้ว

นอนดีกว่า...
นอนหลับตา แล้วรอดูว่าค่ำคืนนี้จะยาวนานสักเพียงไหน

ลืมตาขึ้นมาอีกครา
แล้วก็พบว่า ค่ำคืนที่แสนทรมานก็ได้ผ่านพ้นไป

10.13.2551

ณ ชูบีดู บาร์















มากิน ดื่ม พูดคุยตามประสา เรื่อง "รัก-รัก"
ณ ร้านชูบีดู บาร์

น้องสาว
กับความเจ็บปวดจากรักที่เพิ่งผ่านพ้นไป
แต่ก็ยังแอบหวังว่า คงมีสักวันที่จะกลับมาเป็นดังเดิม

น้องชาย
กับรักที่ไม่เคยเอื้อนเอ่ยบอก
แม้มันจะเอ่อล้น....จนไม่รู้จะทำไง

น้องสาวคนเล็ก
กับรักที่....

ตัวเอง
กับรักที่รู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้
แต่ก็อยากจะเปิดความเป็นไปได้ให้กับตัวเอง

ทรมานจัง...
กับเส้นทางรัก
สายทางรักทอดตัวยาว...ดูเหมือนไม่มีจุดสิ้นสุด

ทางสายนี้เราต้องเดินผ่านด้วยตัวของเราเอง
แบ่งปันเรื่องราวที่ผ่านพบกับน้อง-พี่
แต่ไม่อาจตัดสิน "การเดินทาง" ของกันและกันได้
รักในทุกเรื่องราวของ "ความรัก"
"รัก" ในความงดงามของความรัก

แม้มันจะเจ็บปวด และทรมาน หรือเศร้าสักเพียงไหน
ก็ยังดีที่มี "รัก"

10.08.2551

พักผ่อนในผ่อนพักฯ

















































ผ่อนพักฯ พักใจ พักกาย แต่ทำไมเศร้าจัง
.......
กิ่งไผ่
ดูมั่นคงแต่ไหวเอน
โดดเดี่ยว เดียวดาย
ไม่มีสีสัน ไม่มีดอก ไม่มีกลิ่น
เหงาแต่ไผ่ยังคงยืนหยัด เอนไหวไปกับสายลม สายแดด

เสียงไผ่ล้อลม หวานปนเศร้า
บทเพลงแห่งใบไผ่ไหว
บาดลึกถึงขั้วหัวใจ พร้อมเดียวดายไปกับไผ่ที่ไหวเอน
.......

10.02.2551

คืนและวัน-วันและคืน

วันและคืนที่แสนพิเศษ ณ ไร่ม่อนดินแดง
ร่วมภาวนากับเหล่าผองเพื่อน "จิตวิญญาณแห่งนักรบ"
วิถีความสงบเย็นท่ามกลางไฟแผดเผาร้อนแรง
ที่นำพาโดย โยคีตั้ม

ท้องฟ้าครึ้มฝนตลอดทั้งวัน ไอหมอกยามเช้า แสงแดดสุดท้ายที่ขอบฟ้าสวย
เสียงหัวเราะ คราบรอยน้ำตา
เรื่องราวที่ถ่ายทอดแบ่งปัน
นั่ง และนอนภาวนา ดูหนัง และนวด
โยคะและรำมวยยามเช้า
จัดดอกไม้รับอรุณ
วงพูดคุยยามค่ำคืน

ด้วยถ้อยคำของเพื่อนร่วมเดินทาง มีบางสิ่งบางอย่าง "เปิดเผย"
ด้วยความศักสิทธิ์ของบทสาธนา มีบางสิ่งบางอย่าง "สั่นไหว"
ด้วยภาพและเสียงภาษาที่ถ่ายทอดมาผ่านหนัง Big Fish
มีบางสิ่งบางอย่าง "เปราะบาง"
ด้วยธรรมชาติสรรค์สร้าง มีบางสิ่งบางอย่าง "คลี่คลาย"
ด้วยวาระที่เหมาะ มีบางสิ่งบางอย่าง "พร้อมที่จะเจ็บปวดและถูกแผดเผา"
นั่นคือ หัวใจของนักรบ

ไม่ว่าจะด้วยสิ่งใดๆ ที่ทำให้เกิดขึ้นภายใต้ฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆหมอกที่ปกคลุมนี้
เราจะดำรงอยู่กับมันด้วยหัวใจที่แสนเปราะบางนี้
หัวใจที่หวังจะมีแสงลอด ทอดผ่านเสมอ
เพราะหัวใจนี้เชื่อว่า เบื้องหลังความมืดมัวนั้น
คือ แสงทองของปัญญาที่กว้างไพศาล บนความว่างของพื้นที่ที่ไร้การตัดสินใดๆ