เก้าอี้ตัวเก่า

เก้าอี้ตัวเก่า...
ตัวที่เคยนั่งร้องไห้ ในวันที่หัวใจอ่อนแอและเปราะบาง

วันนี้เก้าอี้ตัวนั้นยังคงตั้งอยู่ในหนแห่ง ตำแหน่งเดิม
ได้กลับมานั่งเก้าอี้ตัวนั้นอีกครั้ง
ความรู้สึกเดิมๆ ในวันที่เสียใจ หวนย้อนกลับมาอีกครั้ง
เหลียวมองดู พี่สาวที่เคยกอดปลอบโยน ก็ยังยืนอยู่ตรงนั้น

แต่วันนี้ ไม่มีเหลือแล้ว น้ำตา
ความเจ็บปวดลบเลือน กลืนหายไปในวันเวลา
แสงสีทองที่ผาดผ่านเวิ้งฟ้า
บอกกับตัวเอง ด้วยรอยยิ้ม ด้วยความคะนึงหา
ว่า ผ่านไปแล้ว ความรู้สึกต่างๆ ที่เกิดขึ้นในวันที่เคยร้องไห้
คงเหลือไว้เพียงเก้าอี้ตัวเก่า ที่ทิ้งไว้ให้จำ

ซิ่ง

วันนี้นึกคะนอง
ลองขี่มอเตอร์จากบ้านพี่สาวไปที่เสมฯราม
ขี่รถมอเตอร์ไซด์ในกรุงเทพ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย

แต่สนุกพิลึก ที่ได้ลองทำอะไรที่ไม่เคยทำ
สงสัยต้องซิ่งทุกวัน จะได้คุ้นชินการขับขี่ในกรุง

กลายเป็นเด็กแว๊นนนนนน ไปซะแล้วเรา

...

วางใจ
พูดง่ายๆ แต่ทำย๊าก ยาก..

วางใจ แต่ไม่ใช่ ละเลย
คงต้องเข้าไปพัวพัน คลุกวงในจนใจอยากจะวาง

ใจอยากวาง
ใจละวาง
ละวางใจ
วางใจ
ใจ
...

มันถึงแก่น

๙-๑๓ มีนา ๕๒
มันมาก... การอบรมครั้งนี้
เหนื่อยกายแต่รู้สึกว่าได้ใจน้องๆ
ได้รอยยิ้มเป็นของแถม

หรือว่าเราเริ่มจะแก่ เลยถูกเด็กๆ ดูดพลัง
ทำกิจกรรมกับเด็กๆ ไม่ค่อยจะไหว
แต่พอเสร็จสิ้น กลับได้พลังมากมายจากน้องๆ

พลังถ่ายโอนถึงกัน
เลยได้พลังมันส์ๆ จาก น้องๆ ชาวนิติ มข.ปี ๒
เหมือนลดอายุไปได้สัก ๓ปี ดีจริงๆ