ฝนตก
เสียงสองตัวน้อยร้องจิบๆ ขับขาน
นกน้อยบินมาเกาะที่ระเบียงห้อง
หลบฝน
เปียกปอน เปียกปอน
เหลียวมองดูเห็นเจ้าสั่นเทา
คงหนาว คงหนาว
เราเฝ้าดูอยู่ห่างๆ หายใจเพียงแผ่วเบา
ไม่อยากให้เจ้าตกใจกลัว แล้วบินฝ่าสายฝนไป
ใจอยากให้เจ้าได้พัก
อยากได้ยินเสียง
อยากรู้ว่าเจ้ายังดำรงอยู่
แม้จะรู้ว่าเจ้ามิอยู่เนิ่นนาน
เมื่อฝนหยุดเจ้าก็จะลาจากไป จากไป
เสียงขับขานก็จะเงียบหายไป หายไป
ความเงียบเหงาปนหยาดน้ำตา
ดอกไม้ค่อยๆ ร่วงโรย จากลา
วันฟ้าหม่น
แต่เบื้องหลังหมู่เมฆ คือ ผืนฟ้าอันไพศาล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น