ไร้น้ำหนัก

ภาระที่ต้องแบกรับ
ใครกันเอามาวางบนบ่าเรา

บนบ่าไหล่ที่ว่างเปล่า แต่ทำไมเรากลับรู้สึกหนักอึ้ง
ความหนักหน่วงนี้ ใครกันที่สร้าง

หนักที่ไหล่บ่า หรือ หนักที่ใจ
จะวางก็ไม่อาจวางได้
หรือจะต้องแบกต่อไป
แต่จะแบกรับอย่างไร ให้รู้สึกว่าไร้น้ำหนัก

มีด้วยเหรอ สิ่งที่ไร้น้ำหนัก....

(ก็เลือกที่จะแบกเอง ทำไงได้...วางไม่เป็นเอง)

Sem@ สวนรถไฟ

ชาวเสม รวมตัวกันบุกสวนรถไฟ
เที่ยว เล่น กิน ถ่ายรูป ปั่นจักรยาน
สานสัมพันธ์แบบไม่เป็นทางการ
ให้หัวใจเราใกล้กันมากขึ้น

เมื่อเหงาผ่าน

ช่วงที่ผ่านมา เรารู้สึกเหงาจับใจ ความเหงาคงค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในหัวใจอย่างเชื่องช้ามานานแล้ว กว่าจะรู้สึกตัวอีกที น้ำตาก็ไหลรินออกมาขณะที่นั่งรถตู้กลับบ้าน โลกที่เต็มไปด้วยผู้คน แต่ทำไมเรารู้สึกเหงาเศร้าและเดียวดายเหลือเกิน

และแล้ว....
เมื่อความเหงาได้ผ่านมาในหัวใจ มันไม่ได้เจ็บปวด น่ากลัวแต่อย่างใด

เมื่อ เจนจิรา เหงา อ่านต่อ

Sita sings the Blues..

Sita sings the Blues...
NIna ผู้สร้างเธอช่างสรรสร้าง
เป็นรามายนะ ในแบบที่สุดบรรเจิดในโลกกว้าง
ขับขานเรื่องราวด้วย Blues& Jazz
เป็นการสร้าง Sita ในแบบของเธอ ที่เก๋สุดใจ
แถมสอดแทรกเรื่องราวชีวิตของเธอและเพื่อนชาย
น่าทึ่ง น่าติดตาม น่าหัวเราะ น่าสนใจ

Sita sings the Blues
Jane is in the Blue

แจกันชีวิต

ท่านซูซูกิ กล่าวไว้
"ศิลปะการจัดดอกไม้ มิใช่งานศิลปะ
แต่เป็นการแสดงออกถึงประสบการณ์อันลึกซึ้งของชีวิต"

ประสบการณ์อันลึกซึ้งแห่งชีวิตได้ถ่ายโยงมาสู่แจกันดอกไม้
ไฉนเลย...จะไม่ลองถอยหลังกลับมาดู แจกันชีวิตของเราบ้าง

จัดดอกไม้:ดอกไม้จัดใจ
วันที่ ๑ สิงหาคม ๒๕๕๒
ณ เรือนร้อยฉนำ

ไม่ใช่ง่ายๆ เลย

มีคนกลุ่มหนึ่ง
"พวกเขากล้าทำ กล้ารับ
กล้าร้องไห้ กล้าหัวเราะ กล้ารัก กล้าแค้น
ทัศนะที่ผู้อื่นมองดูพวกเขา พวกเขาต่างไม่ถือเอาเป็นอารมณ์

มีคนจำนวนหนึ่งรู้สึกว่าพวกเขาทั้งช่างน่ารังเกียจ ทั้งน่าแค้น
แต่ข้าพเจ้าเลื่อมใสพวกเขา
อย่างน้อยที่สุด
พวกเขาได้กระทำอย่างหนึ่ง...
พวเขาทำแต่เรื่องที่ตนเองยินดีที่จะกระทำ
ทำเพียงเรื่องที่ีตนเองชอบที่จะทำ

สิ่งนี้ไม่ใช่สิ่งที่ทำได้ง่ายๆ เลย"

โกวเล้งรำพัน

แสนพิเศษในรัก

มันช่างเป็นเรื่องที่แสนพิเศษ มหัศจรรย์ใจเหลือเกิน
กับการที่คนสองคนที่ไม่รู้จักกัน แล้วมาเจอกัน ตกหลุมรักกัน
เข้าใจกัน ผ่านสุขผ่านทุกข์ด้วยกัน
ใจสองใจ ถูกแรงดึงดูดให้เข้าหากัน โดยไม่ใช่เพียงแต่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเท่านั้น

...สิ่งมหัศจรรย์นั้นคงยากที่จะเกิดกับเรา

แต่สิ่งพิเศษอีกอย่างได้เกิดขึ้น
เมื่อเราตั้งคำถามว่า ทำไมเราจึงต้องรอเพียงคนๆหนึ่ง ที่จะมารักและเข้าใจเรา
ทั้งๆ ที่เรามีศักยภาพที่จะรักและเข้าใจคนได้มากกว่าหนึ่งคนที่เฝ้ารอนั้น
เพื่อนมนุษย์ มวลดอกไม้และสายแดด สัตว์และธรรมชาติ

ความรัก เต็มเปี่ยมไปด้วยความเป็นไปได้ ไร้ขีดจำกัด ไม่มีเส้นแบ่ง
หากเพราะที่ผ่านมาเรามัวแต่ติดยึดในวิธีการแห่งรักเพียงอย่างใดอย่างหนึ่ง
แล้วจะสัมผัสกับรักในอีกรูปแบบได้อย่างไร

รักที่ไม่ได้มีให้เพียงกับใครคนใดคนหนึ่ง
แต่เป็นรักในทั้งหมด
รักในทุกอย่างที่ดำรงอยู่ในพื้นที่แห่งการตระหนักรู้ของเรา
รักที่ไปได้ไกลและกว้างไพศาลได้อีก จนไม่มีที่สิ้นสุดในรัก

เหงา...ฉันได้ยินอยู่

มีบทเพลงแห่งความเหงาดังขึ้นมากมาย
แต่ก็อาจไม่เทียบเท่าความเหงาในใจ

สิ่งแท้จริง

ความมั่นคงภายในถูกสั่นคลอน
ไหวหวั่น

ความนิ่งสงบถูกสั่นไหว
เพียงแค่ได้ยินเสียงกระชิบ

เกินที่จะตั้งรับ
ไม่อาจปฏิเสธ
ไม่อาจปกป้อง
ไม่อาจยอมรับ

ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะยกมือขึ้นสร้างกำแพงป้องกัน
ทุกอย่างบิดเบี้ยว โค้งงอ ไม่เป็นรูป
ทุกอย่างไม่อาจเป็นดั่งที่เราวาดหวัง
นี่แหละ คือ สิ่งแท้จริง

Sem@Huahin

เที่ยวหัวหิน
กิน คุย เล่นน้ำ ร้องเพลง
สนุกครื้นเครง ปนร้องไห้
จะมีอะไรมากมาย
นอกจากความสัมพันธ์ที่ขึ้นๆลงๆ
นี่แหละ การยืนอยู่บนความไม่แน่นอน
ความผันแปร และความเป็นไป

เลี้ยงหลาน

อยู่บ้าน เลี้ยงหลาน
อย่างที่ใครๆ เขาบอก
ให้อยู่กับคนที่อายุเกิน ๗๐ ปีและต่ำกว่า ๖ ปี เสียบ้าง

ขอให้โลกโอบอุ้มเจ้าไว้ด้วยธรรมชาติอันไพศาลนะ
...เจ้าตรัยน้อย...

หลานฉัน

หลานฉัน
"บริโภคนิยม"
ใครสั่งใครสอนล่ะเนี่ย
จะใครอีก ก็ "น้าเจน" ตัวดีนี่แหละ
รักนะ จุ๊บจุ๊บ

หลบฝน

ฝนตก

เสียงสองตัวน้อยร้องจิบๆ ขับขาน
นกน้อยบินมาเกาะที่ระเบียงห้อง
หลบฝน
เปียกปอน เปียกปอน

เหลียวมองดูเห็นเจ้าสั่นเทา
คงหนาว คงหนาว

เราเฝ้าดูอยู่ห่างๆ หายใจเพียงแผ่วเบา
ไม่อยากให้เจ้าตกใจกลัว แล้วบินฝ่าสายฝนไป
ใจอยากให้เจ้าได้พัก
อยากได้ยินเสียง
อยากรู้ว่าเจ้ายังดำรงอยู่
แม้จะรู้ว่าเจ้ามิอยู่เนิ่นนาน
เมื่อฝนหยุดเจ้าก็จะลาจากไป จากไป
เสียงขับขานก็จะเงียบหายไป หายไป

ชีวิตอันอุดม

ค่อยๆ อ่านอย่างละเลียด คล้ายยามจิบไวน์
อ่านวันละบท วันละตอน อย่างผ่อนคลาย

บางวันอ่านแบบง่วงๆ อย่างค่อยเป็นค่อยไป
บางวันอ่านแล้วหัวใจสั่นไหว คล้ายเปลโยนยามแกว่งไกว
บางวันอ่านแล้วโล่งโปร่ง สบาย ดุจปุยนุ่นลอยลมบน
บางวันอ่านแล้วเหมือนถูกปอกเปลือกลอกตัวตน
บางวันอ่านแล้วสับสน งงในภาษา
บางวันอ่านแล้วนิ่ง สงบ อิ่มในกายา
บางวันอ่านแล้ววาง และว่างในกมล

นี่แหละ คงเรียกว่า "ชีวิตอันอุดม"
อุดมด้วยมากล้น ความรู้สึก จิตนึกคิด
อุดมด้วยพรรณพีช ในดวงจิต
อุดมด้วยการเฝ้ามองตามความคิดในจิตใจ
อุดมด้วยสิ่งที่มี สิ่งที่เป็น
อุดมด้วยสิ่งที่เห็น สิ่งที่จับต้อง
อุดมด้วยเสียงยามได้สลับ และการรับกลิ่น
อุดมด้วยรสที่ลิ้นได้ลิ้มชิม
อุดมด้วยความต่อเนื่องอย่างไม่ขาดสาย
อุดมด้วยจุดต้น จุดกลางและจุดปลาย
อุดมด้วยกาย จิต และใจอันอุดม

ค่อยๆ อ่านที่ละบท ที่ละตอน
ค่อยๆ ซึมซาบผ่านมาในดวงจิต
ค่อยเป็น ค่อยไปทีละนิด
ด้วยใจที่เชื่อมั่นว่า ทุกชีวิตต่างเต็มเปี่ยมด้วยความอุดม

ตื่นสาย

คุณนาย...
ไยตื่นสาย
แมลงผึ้งรอดอมดม

แดดอ่อนอุ่นอาบฟ้า
รอเพียงเวลา
คุณนายตื่นมา
เพื่อเบิกบาน

ดอกคุณนายตื่นสายบานที่ระเบียงบ้านเสม

ปล่อยเพื่อกักขัง

นกทั้งสองกรงของพ่อ
กรงหนึ่ง แอบปล่อยและนกได้บินสู่ฟ้ากว้าง เป็นอิสระจากการกักขัง
อีกกรง หาที่เปิดกรงไม่เจอแต่พ่อดันเข้าบ้านมาเสียก่อน

"พ่อปล่อยมันเถอะ...นะ...."
พ่อเปิดกรงออก นกยังคงไม่บินไปไหน อยู่แต่ในกรง ทั้งที่โลกกว้างรออยู่
"พ่อบอกมันหน่อยสิ บอกว่า...
ไปเที่ยว ถ้าอยากกลับมาก็มา จะเปิดกรง และให้อาหารรอไว้"

พ่อทำตามที่ลูกบอกอย่างเสียไม่ได้ ทั้งๆที่ใจคงไม่อยากปล่อยมันไป
สักพัก นกก็ลาจากกรงที่พ่อทำไว้อย่างดี

เจน: "อย่าพรากนกจากพ่อแม่มันเลยนะ"
พ่อ: "ก็ทุกวันนี้ลูกๆ ก็ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่อยู่แล้วนิ"
เจนยิ้มให้พ่ออย่างที่แห้งแล้งที่สุด
พร้อมเปิดรับความรู้สึกจากหัวใจอันปวดร้าวของพ่อ มาสู่ใจของลูก
ใจลูกก็ร้าวรานไม่ต่างจากใจพ่อ

นกของพ่อเป็นอิสระจากกรงขัง
ลูกของพ่อ
พ่อและแม่
สิ่งใดกันที่กักขังเราไว้
หรือเราต่างถักทอกรงขังตัวเราเอง

ตรงไหนกันคือ เส้นแบ่งระหว่างการปล่อยเป็นอิสระ กับ การกักขัง
ไม่มี หรือ มีอยู่ในใจของเราเอง

ฝีเข็ม

ช่วงนี้ไม่รู้เป็นไง
รื่นรมย์กับการปักผ้าเสียยิ่งกว่าอื่นใด
มีความสุขกับทุกฝีเข็ม
สิ่งสวยงามก็พลันปรากฏในดวงใจ

เจ็บ ไข้ ได้ป่วย

หลานชายคนโตเจ็บป่วย นอนรักษาตัวที่โรงพยาบาล

คำพูดที่มักจะเอ่ยจนติดปาก เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมดา
แต่สำหรับคนเป็นพ่อ เป็นแม่ การเจ็บป่วยของลูก ไม่อาจธรรมดาได้

เอาเถิด... ความเจ็บป่วย
ดูสิมันก้าวไปไกลกว่าที่คนเราจะล่วงรู้กับมันได้
หมอก็รักษาตามประสบการณ์ที่สั่งสมมา ก็ได้แค่นั้น

แต่สิ่งที่ค้างคาใจอยู่
ระหว่างที่ยืนดูหลานชายถูกรักษาด้วยการแพทย์อันทันสมัย
หัวใจของเรา มันกลับร่ำร้อง
มองไม่เห็นเลย "ความเป็นคนของหลานชายหายไปไหน"
สิ่งที่หลานชายเรียกร้องโดยไม่ได้เปล่งเสียง
คือ รักษาด้วยหัวใจที่หัวใจต่างหาก กระมัง

แด่พี่สาวผู้เป็นที่รัก

ในวันที่เราแสนเศร้า
พี่คนนี้โอบกอดเราไว้ในอ้อมแขน
และจับจูง ให้เราก้าวผ่านวันคืนอันแสนทรมานนั้น

หากแต่วันนี้ พี่คนดีเจ็บปวดร้าวรานในดวงใจ
อ้อมกอดของเรา มือทั้งสองข้างของเรา
ไม่มั่นใจเลย ...
ว่าจะช่วยจับจูงใจอันปลิร้าวนั้นให้ข้ามผ่านไปได้หรือเปล่า

เราเชื่อมั่นและศรัทธาในตัวเธอและหนทางที่เธอเลือกเดิน
พี่สาวที่เข้มแข็ง ความอดทน ความอ่อนโยนของเธอ
ในดวงตาของฉัน สะท้อนภาพจิตใจอันสวยงามของเธอ
เธองดงามเสมอ

เราจะร้องไห้เป็นเพื่อนเธอ พี่สาวผู้เป็นที่รัก

เก้าอี้ตัวเก่า

เก้าอี้ตัวเก่า...
ตัวที่เคยนั่งร้องไห้ ในวันที่หัวใจอ่อนแอและเปราะบาง

วันนี้เก้าอี้ตัวนั้นยังคงตั้งอยู่ในหนแห่ง ตำแหน่งเดิม
ได้กลับมานั่งเก้าอี้ตัวนั้นอีกครั้ง
ความรู้สึกเดิมๆ ในวันที่เสียใจ หวนย้อนกลับมาอีกครั้ง
เหลียวมองดู พี่สาวที่เคยกอดปลอบโยน ก็ยังยืนอยู่ตรงนั้น

แต่วันนี้ ไม่มีเหลือแล้ว น้ำตา
ความเจ็บปวดลบเลือน กลืนหายไปในวันเวลา
แสงสีทองที่ผาดผ่านเวิ้งฟ้า
บอกกับตัวเอง ด้วยรอยยิ้ม ด้วยความคะนึงหา
ว่า ผ่านไปแล้ว ความรู้สึกต่างๆ ที่เกิดขึ้นในวันที่เคยร้องไห้
คงเหลือไว้เพียงเก้าอี้ตัวเก่า ที่ทิ้งไว้ให้จำ

ซิ่ง

วันนี้นึกคะนอง
ลองขี่มอเตอร์จากบ้านพี่สาวไปที่เสมฯราม
ขี่รถมอเตอร์ไซด์ในกรุงเทพ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย

แต่สนุกพิลึก ที่ได้ลองทำอะไรที่ไม่เคยทำ
สงสัยต้องซิ่งทุกวัน จะได้คุ้นชินการขับขี่ในกรุง

กลายเป็นเด็กแว๊นนนนนน ไปซะแล้วเรา

...

วางใจ
พูดง่ายๆ แต่ทำย๊าก ยาก..

วางใจ แต่ไม่ใช่ ละเลย
คงต้องเข้าไปพัวพัน คลุกวงในจนใจอยากจะวาง

ใจอยากวาง
ใจละวาง
ละวางใจ
วางใจ
ใจ
...

มันถึงแก่น

๙-๑๓ มีนา ๕๒
มันมาก... การอบรมครั้งนี้
เหนื่อยกายแต่รู้สึกว่าได้ใจน้องๆ
ได้รอยยิ้มเป็นของแถม

หรือว่าเราเริ่มจะแก่ เลยถูกเด็กๆ ดูดพลัง
ทำกิจกรรมกับเด็กๆ ไม่ค่อยจะไหว
แต่พอเสร็จสิ้น กลับได้พลังมากมายจากน้องๆ

พลังถ่ายโอนถึงกัน
เลยได้พลังมันส์ๆ จาก น้องๆ ชาวนิติ มข.ปี ๒
เหมือนลดอายุไปได้สัก ๓ปี ดีจริงๆ

นิเวศภาวนา

กลับคืนสู่ความเรียบง่ายแห่งวิถี
ปล่อยให้ธรรมชาติเข้ามาสัมผัส สัมพันธ์กับกายใจ
เปลือยใจให้ความเปราะบางเข้ามาเยือนสู่

ยามอดอาหาร ร่างกายอ่อนแรง แต่จิตกลับถูกปลุกตื่น
ยามปลีกวิเวก โดดเดี่ยว
แต่กลับมิเดียวดาย ด้วยอยู่ในอ้อมกอดแห่งผืนแผ่นดินและลุ่มน้ำแม่ขาน
สัมผัสความรู้สึกในเนื้อกายและในห้วงคำนึงได้ชัดเจนขึ้น
สัมผัสกับธรรมชาติที่รายล้อมได้อย่างลุ่มลึก
ใบไม้ไหว สายลมพัดพริ้ว เสียงไหลรินของสายธาร แจ่มชัด
ร่างนิ่ง แทบมิอาจเคลื่อนไหวใดๆ ได้
แต่ภายในกลับเปิดกว้าง
รอรับทุกประสบการณ์ที่ก่อเกิดโดยไม่อาจทัดทานใดๆ

ขอบคุณชาวบ้านสบลาน อ.ประมวล เพื่อนร่วมเดินทาง
ขอบคุณทุกประสบการณ์ที่ผันผ่านเข้า
ขอบคุณน้ำตาที่ยังแอบเอ่อล้นจากดวงตา
ทั้งจากความปิติปลาบปลื้ม ทั้งจากความอาดูรในห้วงคำนึง

17-22.02.09

กลับไป กลับมา

กลับไป กลับมา
สุดท้ายก็ ว่างเปล่า

มั่นคง แน่วแน่
ปลายทางก็ ว่างเปล่า

แต่กว่าจะรู้ว่า ท้ายที่สุดก็ ว่างเปล่า
ต้องอ้วกกี่รอบต่อกี่รอบ

จนตอนนี้ก็ยังอ้วก
และคงต้องอ้วกจนหมดแรงกันไปข้างหนึ่ง
เพื่อที่จะเจอว่า ว่างเปล่า

ปล่อย

ถึงเวลาที่ต้องตัดสินใจ
เอาไงดี?

เฮ้อ...
พยายามไม่คิด
ไม่คิด ก็ยังต้องใช้ความพยายามเลยเหรอ?
...


ไม่ใช้ความพยายามใดๆ เลยแล้วกัน
ซื่อสัตย์กับตัวเอง
ฟังเสียงหัวใจของตัวเอง

เงียบๆ ว่างๆ โล่งๆ
ฟังสิ ฟังสิ
...

อย่ารอฟังเสียงใดๆ อย่าพยายามเข้าใจใดๆเลย
ปล่อย ปล่อย
...

อย่ารอ อย่าคาดหวังว่าจะได้คำตอบ
ก็ไม่รู้คำตอบจะมาเมื่อไร
ก็ไม่เห็นเป็นไร
ปล่อยไป เมื่อไหร่ก็เมื่อนั่นแหละ
ปล่อยได้อีก ปล่อย ปล่อย...

นกน้อยบนรังอันเก่าแก่

ณ สวนเล็กๆ บนระเบียงบ้านเสมสิกขาลัย
กิ่งไม้กาฝากเลื่อยไปตามระแนงไม้ประดับ
เราจะจัดสวนใหม่ จึงพากันรื้อกิ่งกาฝากออก

นกน้อยมาทำรังอยู่บนพุ่มไม้กาฝาก
เราวางรังของนกน้อยไว้ที่เดิม ที่เดิมที่ไม่ร่มรื่นเหมือนเดิม

นกน้อยบินกลับมายังรัง
และเฝ้ากกไข่มานานร่วมอาทิตย์แล้ว
ไม่เห็นเจ้าไปไหนเลย ไม่ยอมออกห่างจากรังของเจ้า
แม้ยามบ่ายแดดจะสาดส่อง ร้อนจัดเพียงใด เจ้ายังคงอยู่
แม้บางคราลมจะพัดแรง เจ้าก็ยังคงอยู่
แม้เราจะไปยืนดูอยู่ใกล้ๆ เจ้าก็ยังคงนิ่ง ไม่ไหวติง หรือหวาดกลัวใดๆ

หัวใจเจ้าสร้างมาจากพรอันใด
หัวใจของความเป็นพ่อแม่หรือ
หัวใจของสิ่งที่มีชีวิต มีจิตใจหรือ
หรือเป็นหัวใจของครูอาจารย์ เทพยดา
ที่กำลังจะมาบอกกล่าวบางอย่างแก่เรา

กิ่งกาฝากเริ่มแห้งและเหี่ยวเฉา
แต่นกน้อยยังคงอยู่ ณ ที่ที่เดิม
รอคอยการออกมาดูโลกของลูกน้อย
แต่ดวงตาของเจ้าช่างดูเศร้าจัง
คงเป็นความเศร้าที่แสนทรมานแต่เต็มเปี่ยมไปความหวัง

หัวใจเจ้า...หัวใจนกน้อย...หัวใจของเรา...
หัวใจที่แบกรับทุกอย่างไว้บนรัง
รัง อันเป็นบ้านแรกของลูกน้อย

ทะเล ที่เปลี่ยนไป

กิน นอน ฟังเสียงคลื่นที่เกาะเสม็ด
แสงแดด และท้องฟ้าเปลี่ยนสีทุกวินาที
ทำให้สีน้ำทะเลเปลี่ยนไปตาม
ความงามเกิดขึ้นทุกวินาที

จนไม่อาจกระพริบตา จากภาพความงามของการเปลี่ยนไป
การเปลี่ยนไป สวยงามอย่างนี้...นี่เอง

ทะเลกว้าง เวิ้งฟ้าดูอาดูร
ลมทะเลพัดพาความเหงาเข้ามายังฝั่ง
แล้วก็หอบความเหงากลับคืนทะเลอีกครา
ไม่เหลืออะไรเลย...
แม้แต่ ความเหงาเศร้า ก็ยังตีจากเราไป

นับประสาอะไรกับความสุขที่ผ่านเข้ามาเร็วปานพริบตา
ก็ไม่เหลือให้จับต้องได้เช่นกัน

อย่ากระนั้นเลย
ขอแค่มีความรู้สึกใดๆ ที่ยังค้างหลงเหลืออยู่
ขอให้ความรู้สึกผุดพรายออกมาเถิด
ให้ตัวตนได้รับรู้ว่า ยังมีความรู้สึกตัวอยู่
ขอแค่เท่านั้นเอง

ณ Lima Coco อ่าวพร้าว เกาะเสม็ด

ยินดีและยินดี

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเรา
เรา "ได้" เสมอ
ไม่ว่าเรื่องราวนั้นจะเลวร้ายเจ็บปวดรวดร้าวสักเพียงใด
เบื้องหลังเรื่องราวเหล่านั้น เต็มไปด้วยเส้นทางที่ขีดมาเพื่อเรา
เป็นทางที่เราไม่อาจจะหลบหลีก บิดเบือนไปได้

จวบจนเมื่อเราผ่านพ้นมันไปแล้ว
เราจะพบว่า เรื่องราวเหล่านั้นจะนำมาซึ่งการ "ได้"
ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งเสมอ

ขอบคุณทุกเรื่องราว
คงมีเรื่องอีกมากมายที่กำลังจะผ่านเข้ามาในชีวิตที่เปราะบางนี้
มาเถอะ พร้อมแล้ว
ยินดีที่จะเจ็บ ถ้าต้องเจ็บ
ยินดีที่จะป่วย ถ้าต้องป่วย
ยินดีที่จะตาย ถ้าถึงเวลานั้น

ยินดี และ ยินดี
มาทำให้หัวใจอันร้าวรานนี้ ไม่เหลือที่สำหรับการร้าวรานอีกต่อไป
คงเหลือไว้แต่ความว่างที่รอให้ทุกประสบการณ์เข้ามาวิ่งเล่น

ยินดี และยินดี

ขอบคุณ อ.ประมวล เพ็งจันทร์
ที่การคุยเพียงสั้นๆ ทำให้คนใจบางๆ มีพลังขึ้นมากมาย
20.1.09

ดอกไม้ขัดใจ

สาวๆ รายล้อมมาร่วมกันทำความรู้จักกับคุณดอกไม้
ดอกไม้เผยความงามชโลมดวงใจ
หรือว่าดวงใจที่มองเห็นความงามนั้น

ดอกไม้ที่จัดมักจะขัดใจเรา
หมุนไป โย้มา บ้างโงนหน้า บ้างเอนหลัง
ไม่ได้ดั่งใจเราจริงๆ
ดอกไม้เป็นตัวของตัวเอง เราไม่อาจบังคับอะไรเขาได้เลย
จะออกดอก จะบาน หรือจะโรยรายามใด
จะมีสี หรือส่งกลิ่นอย่างไร
เราไม่อาจทัดทานความเป็นดอกไม้ได้

ก็เพราะสิ่งที่ดอกไม้เป็น ไม่เป็นอย่างใจเราต้องการ ดอกไม้เลยขัดใจเรา
เพราะดอกไม้ขัดใจเรา ดอกไม้เลยช่วยจัดใจเรา
ให้เราได้เปิดใจกว้าง ยอมรับเขาอย่างที่ควรจะเป็น
ดอกไม้เป็นตัวของตัวเอง เราเป็นแบบที่เราจะเป็น
แล้วเราจะมองเห็นความงามของกันและกัน เมื่อเราได้รู้จักกันดีพอ

ขอบคุณ คุณดอกไม้...
แม้วันที่หัวใจเปลี้ยๆ คุณก็งามเสมอ
ดีจริงที่โลกนี้มี "ดอกไม้"

ขอบคุณหัวใจเปลี้ยๆ ที่ยังมีแรงขัดใจกับดอกไม้
"ดอกไม้" ผู้สอนให้เราอ่อนโยนกับตัวเอง

จัดดอกไม้:ดอกไม้จัดใจ
11.01.09

SHUT DOWN

ร่างกายกำลังจะ Shut down....

ตากำลังจะปิด
หัวใจเริ่มเต้นช้าลง-ช้าลง
ไม่อยากจะขยับ เคลื่อนไหว
เหนื่อยจัง

พรุ่งนี้จะเจออะไรหนอ?
ปล่อยให้เป็นเรื่องของพรุ่งนี้เถอะ
เผชิญกับทุกอย่างด้วยหัวใจเปลี้ยๆ นี่แหละ

แต่ตอนนี้ขอสงบนิ่งสักพักก่อนนะ