เท้าเดินทาง บนทางอันหนาวเหน็บ

ดาลัด-เวียดนาม เมืองแห่งดอกไม้ ท่ามกลางขุนเขาและทิวสน
มีทะเลสาบกว้างที่กลางเมือง มีผู้คนมาเดินวิ่งออกกำลังกาย

เราค่อยๆ เดินบนทางเท้ารอบทะเลสาบนั้น
แสงแห่งตะวันค่อยๆ หมดไป
ความมืดมิด แสงนีออน แสงดาวเดือน
และลมหนาวกำลังเข้ามาแทนที่

เท้าที่เดินกำลังดื่มด่ำกับบรรยากาศที่อ้อมล้อมไปด้วยสายน้ำ
ร่างกายกำลังพูดคุยตอบโต้กับสายลมหนาว
สายลมพัดผ่าน ไม่เพียงบาดผิวกาย แต่ยะเยือกถึงขั้วหัวใจ
มือสองข้างซุกซ่อนอยู่ภายใต้กระเป๋าเสื้อไหมพรมตัวเล็กๆ
เพื่อหลบลี้จากลมหนาว
แต่ดูเหมือนไม่ได้ผล ยังคงสะท้านทั้งกายและใจ

ผู้คนเริ่มเดินห่างออกไป-ออกไป
เป็นเพราะเราเดินช้าลงหรือว่าเขาเหล่านั้นเดินเร็วขึ้นนะ
ไกล-ไกล เมื่อไหร่จะครบรอบทะเลสาบแห่งนี้
ทำไมมันกว้างอย่างนี้นะ...
หรือเพราะลมหนาวและการเดินทางอันเดียวดาย
ทำให้ใจรู้สึกว่า ทางมันไกลและเหน็บหนาว

คิดถึงห้องพัก น้ำอุ่นๆและผ้าห่มอันอบอุ่นที่บ้านพักจัง

ค่อยๆ เดินไปนะ
ไปด้วยกันนะ...ลมหนาว
เดินเคียงข้างกันไปนะ...ความมืด
อยู่ด้วยกันนะ...ความเดียวดาย

ทางเท้านี้ วนรอบทะเสสาบ กว้างและไกล
แต่สิ้นสุดตรงจุดที่เราเริ่มต้นเดิน
แต่เท้าที่นำพาเราก้าวเดิน บอกว่า
ทางชีวิตที่เราต้องเดินยังอีกยาวไกล หนาวเย็น มืดมิด
และเดียวดายมากกว่านี้

จะทนได้ไหม... ใจกาย

เดิน เดิน ต่อไป
ไม่ว่าจะต้องเหน็บหนาว อ้างว้าง มืดมนบนเส้นทางสักเท่าใด
ในเมื่อมีหัวใจที่ยังเต้นอุ่นๆ อยู่ในร่างกาย
โอบกอดหัวใจดวงนี้ไว้ แล้วปล่อยให้ใจกายนำพาเราให้เดินต่อไป

อีกไม่ช้า ไม่นาน วันคืน ฤดูกาลก็จะหมุนเวียนเปลี่ยน
รอบแล้วรอบเล่า แต่เท้าของเราก็ยังคงเดินต่อไป จนกว่าร่างกายนี้จะดับสูญ
แล้วจิตวิญญาณดวงนี้จะก้าวเดินในร่างต่อไป

เดิน เดิน ต่อไป