มันช่างเป็นเรื่องที่แสนพิเศษ มหัศจรรย์ใจเหลือเกิน
กับการที่คนสองคนที่ไม่รู้จักกัน แล้วมาเจอกัน ตกหลุมรักกัน
เข้าใจกัน ผ่านสุขผ่านทุกข์ด้วยกัน
ใจสองใจ ถูกแรงดึงดูดให้เข้าหากัน โดยไม่ใช่เพียงแต่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเท่านั้น
...สิ่งมหัศจรรย์นั้นคงยากที่จะเกิดกับเรา
แต่สิ่งพิเศษอีกอย่างได้เกิดขึ้น
เมื่อเราตั้งคำถามว่า ทำไมเราจึงต้องรอเพียงคนๆหนึ่ง ที่จะมารักและเข้าใจเรา
ทั้งๆ ที่เรามีศักยภาพที่จะรักและเข้าใจคนได้มากกว่าหนึ่งคนที่เฝ้ารอนั้น
เพื่อนมนุษย์ มวลดอกไม้และสายแดด สัตว์และธรรมชาติ
ความรัก เต็มเปี่ยมไปด้วยความเป็นไปได้ ไร้ขีดจำกัด ไม่มีเส้นแบ่ง
หากเพราะที่ผ่านมาเรามัวแต่ติดยึดในวิธีการแห่งรักเพียงอย่างใดอย่างหนึ่ง
แล้วจะสัมผัสกับรักในอีกรูปแบบได้อย่างไร
รักที่ไม่ได้มีให้เพียงกับใครคนใดคนหนึ่ง
แต่เป็นรักในทั้งหมด
รักในทุกอย่างที่ดำรงอยู่ในพื้นที่แห่งการตระหนักรู้ของเรา
รักที่ไปได้ไกลและกว้างไพศาลได้อีก จนไม่มีที่สิ้นสุดในรัก
