ห้องที่แสนธรรมดา

ภาพที่เพื่อนโผเข้าสวมกอดกันและกันในห้วงเวลาแห่งการจากลา
ห้องคิงปาล์ม อบอวลไปด้วยความรัก มิตรภาพ
กอดกันแล้วกอดกันอีก ราวกับว่า...นี่จะเป็นการพบเจอกันครั้งสุดท้าย

พี่เล็กบอกว่า เมื่อพวกเราเดินออกจากห้องนี้ไป สิ่งที่เหลืออยู่คือ ความเหงา

...

กลับมาถึงบ้าน นั่งทานข้าวเย็นคนเดียว
เหงา...
เป็นแบบที่พี่เล็กบอกจริงๆด้วย
แต่เป็นความเหงาที่อุ่นๆ
ไม่ได้แย่อย่างที่คิดสักหน่อย
คงเป็นเพราะรอยไออุ่นจากอ้อมกอดของเพื่อนยังคงอยู่
ไม่ได้หายไปไหน ยังอยู่ในเนื้อ ในใจเรานั่นเองมัง

ขอบคุณเดียร์สำหรับอ้อมกอดที่ทำให้เรารู้สึกดีมากๆ
ขอบคุณพี่ปอ สัมผัสและสายตานั้นบอกให้รู้ว่า
ไม่ต้องพูดอะไรมาก เราก็เข้าใจความรู้สึกของกันและกันดี
และขอบคุณอีกหลายบทเรียน หลากความรู้สึกที่เพื่อนได้มอบให้
ที่ทำให้ห้องคิงปาล์มที่แสนจะธรรมดา
กลายเป็นห้องที่ธรรมดาเหมือนเดิม แต่แสนพิเศษสำหรับเจน

ไว้เจอกันที่เชียงราย...
หนาวนี้มีเพื่อนไว้ ให้ใจอุ่น