BeFore...คุ้นๆ

เพิ่งดู Before Sunrise & Before Sunset จบ
ดูจบแล้ว ก็คุ้นๆว่า "เราเคยดูแล้วนี่หว่า..."
นานมาแล้ว แต่จำไม่ได้ว่า ที่ไหน อย่างไร กับใคร รู้แต่ว่าดูแล้ว...

คุ้นๆ
คุ้นกับบางคน ทั้งที่เพิ่งเคยเจอกันได้ไม่นาน แต่มันรู้สึกได้
คุ้นกับบางสถานที่ ทั้งที่เพิ่งเคยมาเป็นครั้งแรก แต่มันรู้สึกได้
คุ้นกับบางเหตุการณ์ ที่เรารู้สึกได้ว่าจะเป็นยังไงต่อไป
คุ้นเคยในความรู้สึก คุ้นเคยในสัมผัส
ทำให้เราวางใจต่อกันอย่างน่าประหลาดใจ

รู้สึกคุ้นจริงๆ...
ถามหน่อยสิ...คุ้นๆ เหมือนกันมั๊ย
คุ้นๆว่า เราก็เคยเป็นแบบนั้นเหมือนกัน

ความรู้สึกคุ้นๆ นี่แหละ...ที่เป็นแรงดึงดูดใจ
ให้ทุกอย่างเดินทางมาใกล้กัน

ห้องที่แสนธรรมดา

ภาพที่เพื่อนโผเข้าสวมกอดกันและกันในห้วงเวลาแห่งการจากลา
ห้องคิงปาล์ม อบอวลไปด้วยความรัก มิตรภาพ
กอดกันแล้วกอดกันอีก ราวกับว่า...นี่จะเป็นการพบเจอกันครั้งสุดท้าย

พี่เล็กบอกว่า เมื่อพวกเราเดินออกจากห้องนี้ไป สิ่งที่เหลืออยู่คือ ความเหงา

...

กลับมาถึงบ้าน นั่งทานข้าวเย็นคนเดียว
เหงา...
เป็นแบบที่พี่เล็กบอกจริงๆด้วย
แต่เป็นความเหงาที่อุ่นๆ
ไม่ได้แย่อย่างที่คิดสักหน่อย
คงเป็นเพราะรอยไออุ่นจากอ้อมกอดของเพื่อนยังคงอยู่
ไม่ได้หายไปไหน ยังอยู่ในเนื้อ ในใจเรานั่นเองมัง

ขอบคุณเดียร์สำหรับอ้อมกอดที่ทำให้เรารู้สึกดีมากๆ
ขอบคุณพี่ปอ สัมผัสและสายตานั้นบอกให้รู้ว่า
ไม่ต้องพูดอะไรมาก เราก็เข้าใจความรู้สึกของกันและกันดี
และขอบคุณอีกหลายบทเรียน หลากความรู้สึกที่เพื่อนได้มอบให้
ที่ทำให้ห้องคิงปาล์มที่แสนจะธรรมดา
กลายเป็นห้องที่ธรรมดาเหมือนเดิม แต่แสนพิเศษสำหรับเจน

ไว้เจอกันที่เชียงราย...
หนาวนี้มีเพื่อนไว้ ให้ใจอุ่น

อุ่นในลมหนาวแรก

ลมหนาวภายใต้ดาวเดือน
พัดพริ้ว...

เย็นเพียงผิวกาย แต่ใจกลับอุ่น
รอยอุ่นริน-ริน ในหัวใจ
มิตรภาพไหลผ่านเข้ามาอย่างเนิบช้า
ดูหนักและแน่น ตราตรึงในความรู้สึก
อ่อนละมุนด้วยอ้อมกอดของผองเพื่อน

หรือจะเป็นเพราะ...
เราอยู่ภายใต้แสงดาว ในลมหนาวกลางแสงเดือน
แค่เพียงมีคนเดินข้างกาย ก็อุ่นใจเหลือเกิน

สวัสดีลมหนาวแรกของปี
ขอลมหนาวนี้พัดผ่านไป ให้ถึงคนไกลๆทั้งที่เรารักและรักเรา
ให้ลมสัมผัสลูบไล้ ให้ผิวกายเย็นสบาย แต่ให้ใจอุ่นๆ